Ramana Maharsh

’Ο Σρι Ραμάνα, 

ο πιο πρόσφατός μεγάλος Σοφός της Ινδίας, 

υπενθύμισε στην ανθρωπότητα ότι:

 " ακόμα και ο πιο ανίδεος άνθρωπος νιώθει την αληθινή του φύση,

 τον Εαυτό-την ύπαρξη-συνείδηση "Εγώ Είμαι"

-ως πολύ πιο αληθινό, 

πιο μόνιμο από ένα φρούτο που κρατάς στο χέρι". 

`Όμως αυτή η αληθινή φύση σκιάζεται φαινομενικά

 από την απατηλή φευγαλέα φανέρωση του σώματος

 και του κόσμου που εκλαμβάνονται ως "Εγώ" και "τα δικά μου". 

Οπότε το ζητούμενο είναι να εκδιωχθεί αυτή η σκιά της αγνωσίας.

Ο Σρι Ραμάνα δίδαξε ότι ο άμεσος τρόπος 

για να κερδίσουμε την υπέρτατη ευτυχία

 της αληθινής αυτογνωσίας είναι η εαυτό-διερεύνηση, 

η εαυτό-εξέταση-η "Atma-vichara"-

 η επίδοση στην απλή άσκηση του να εξετάσουμε 

ή να προσέχουμε, αναπόσπαστα, 

του ουσιαστικό αυτοσυνείδητο "είναι" μας

 το οποίο διαρκώς βιώνουμε ως ύπαρξη-συνείδηση, 

ως "Εγώ είμαι", έτσι ώστε να μάθουμε "Ποιός είμαι Εγώ;".

Ρήσεις του Σρι Ράμανα Μαχάρσι

-Κάθε πλάσμα λαχταρά να είναι πάντα ευτυχισμένο, 

πάντα απαλλαγμένο από θλίψη. 

Και ο καθένας τρέφει τη μεγαλύτερη αγάπη για τον εαυτό του,

κάτι που οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός 

ότι η ευτυχία είναι η πραγματική του φύση. 

Για να αποκτήσουμε αυτή τη γνώση, 

το καλύτερο μέσο είναι η αναζήτηση 

του εαυτού μας διά της έρευνας

: «Ποιος είμαι ;»

-Η ευτυχία είναι η φύση σου.

 Δεν είναι λάθος να την ποθείς. 

Λάθος κάνεις όταν την αναζητάς έξω από σένα, 

ενώ αυτή είναι μέσα σου.

Σχεδόν όλη η ανθρωπότητα είναι λίγο-πολύ δυστυχισμένη,

 επειδή σχεδόν όλοι δεν γνωρίζουν τον αληθινό τους Εαυτό. 

Μόνο η αυτογνωσία χαρίζει την πραγματική ευτυχία.

 Όλα τα υπόλοιπα είναι εφήμερα. 

Όποιος γνωρίζει τον Εαυτό του είναι πάντα ευδαίμων

.– Be As You Are – by David Godman

A: There is an old story which demonstrates the power of the Guru’s silence. Tattvaraya composed a bharani, a kind of poetic composition in Tamil, in honour of his Guru Swarupananda, and convened an assembly of learned pandits to hear the work and assess its value. The pandits raised the objection that a bharani was only composed in honour of great heroes capable of killing a thousand elephants in battle and that it was not in order to compose such a work in honour of an ascetic. Thereupon the author said, ‘Let us all go to my Guru and we shall have this matter settled there.’ They went to the Guru and, after they had all taken their seats, the author told his Guru the purpose of their visit. The Guru sat silent and all the others also remained in mouna. The whole day passed, the night came, and some more days and nights, and yet all sat there silently, no thought at all occurring to any of them and nobody thinking or asking why they had come there. After three or four days like this, the Guru moved his mind a bit, and the people assembled immediately regained their thought activity. They then declared, ‘Conquering a thousand elephants is nothing beside this Guru’s power to conquer the rutting elephants of all our egos put together. So certainly he deserves the bharani in his honour!’ Q: How does this silent power work? A: Language is only a medium for communicating one’s thoughts to another. It is called in only after thoughts arise. Other thoughts arise after the ‘I’-thought rises and so the ‘I’-thought is the root of all conversation. When one remains without thinking one understands another by means of the universal language of silence.

http://www.arunachala-ramana.org/ )