Σιντάρτα

Το Σιντάρτα είναι ένα από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια

 της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας 

ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του

 και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής,

 γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά,

 που καταλήγει σ’ έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας

 και της πνευματικής ανεξαρτησίας

Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία 

άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό, τόσο πολύτιμο

 για τους νέους του καιρού μας… για όσους θέλουν να είναι νέοι.

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

«…Ο Γκοβίντα είπε: “Αγαπάς πάντα την ειρωνεία, μου φαίνεται, Σιντάρτα. 

Σε πιστεύω και ξέρω πως δεν ακολούθησες κανένα δάσκαλο.

 Αλλά δεν έχεις ανακαλύψει εσύ ο ίδιος, αν όχι μια διδαχή, μερικές γνώσεις, 

μερικές εμπειρίες, που σου ανήκουν και σε βοηθούν να ζεις;

 Αν ήθελες να μου πεις κάτι γι’ αυτές, θα μου ‘δινες μεγάλη χαρά”.

Ο Σιντάτρα είπε: “Ναι, είχα σκέψεις και βιώματα που και που. 

Ένιωσα κάποτε, για μια ώρα ή μια μέρα, τη γνώση μέσα μου 

όπως νιώθει κανείς τη ζωή μέσα στην καρδιά του. Ήταν μερικές σκέψεις,

 μα μου είναι δύσκολο να τις μοιραστώ μαζί σου. Δες Γκοβίντα μου,

 αυτή είναι μια από τις σκέψεις που ανακάλυψα: η σοφία δεν μεταδίδεται. 

Η σοφία που προσπαθεί να μεταδώσει ο σοφός ηχεί πάντα σαν τρέλα”.

“Αστειεύεσαι;” ρώτησε ο Γκοβίντα.

“Δεν αστειεύομαι. Λέω αυτό που ανακάλυψα.

Μπορεί να μεταδώσει κανείς τη γνώση, αλλά όχι τη σοφία. 

Τη σοφία μπορεί κανείς να τη βρει, μπορεί να τη ζήσει,

 μπορεί να ενισχυθεί απ’ αυτήν, να κάνει μ’ αυτή θαύματα,

 αλλά δεν μπορεί να την πει και να τη διδάξει. 

Αυτό ήταν που υποψιαζόμουνα καμιά φορά όταν ήμουν νέος, 

αυτό ήταν που με τράβηξε μακριά από τους δασκάλους. 

Έχω ανακαλύψει μια σκέψη, Γκοβίντα, που θα σου φανεί πάλι

 σαν αστείο ή σαν τρέλα, αλλά είναι η καλύτερή μου σκέψη.

 Άκουσε τη: το αντίθετο κάθε αλήθειας είναι εξίσου αληθινό!

 Δηλαδή: μια αλήθεια που μπορεί να διατυπωθεί και περιβληθεί με λόγια

 είναι πάντα μονόπλευρη. Μονόπλευρα είνα όλα όσα μπορεί κανείς να συλλογιστεί με σκέψεις και να πει με λέξεις, όλα μονόπλευρα, 

μισά όλα, αποκομμένα από την ολότητα, από τον κύκλο, από την ενότητα.

 Όταν ο Φωτισμένος Βούδας μιλούσε διδάσκοντας για τον κόσμο,

 ήταν αναγκασμένος να τον διαιρέσει σε σανσάρα και Νιρβάνα,

 σε πλάνη και αλήθεια, σε οδύνη και σε λύτρωση. 

Δεν μπορεί κανείς να κάνει αλλιώς, 

δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι’ αυτόν που θέλει να διδάξει.

 Ο κόσμος όμως, όσα συμβαίνουν γύρω μας 

και μέσα μας, δεν είναι ποτέ μονόπλευρος. 

Ποτέ ένας άνθρωπος ή μια πράξη δεν είναι μόνο σανσάρα

 ή μόνο Νιρβάνα,ποτέ δεν είναι ένας άνθρωπος 

ολότελα άγιος ή εντελώς αμαρτωλός.

 Κι αν φαίνεται έτσι, είναι γιατί είμαστε υποταγμένοι στην πλάνη 

πως ο χρόνος είναι κάτι πραγματικό. 

Ο χρόνος δεν είναι πραγματικός, Γκοβίντα,

 το διδάχτηκα πολλές φορές αυτό. 

Κι αν ο χρόνος δεν είναι πραγματικός,

 τότε είναι πλάνη και η διαχωριστική γραμμή που φαίνεται

 πως υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο και την αιωνιότητα, 

ανάμεσα στην οδύνη και τη μακαριότητα,

 ανάμεσα στο καλό και το κακό”.

Έρμαν Έσσε 

¨Σιντάρτα¨, εκδόσεις Καστανιώτη