Χαϊκού

Υπήρξε κάποτε ένας μεγάλος Ιάπωνας ποιητής 

που ονομαζόταν Μπάσο. Ήταν ένας λαμπρός νέος

και σαν σοβαρός βουδιστής είχε μελετήσει πολλές  σούτρες. 

Πίστευε μάλιστα ότι είχε κατανοήσει το βουδισμό.

Μια μέρα επισκέφτηκε τον δάσκαλο του Ζεν,

 Τακουαν, και μίλησε μαζί του για πολλή ώρα. 

Ο δάσκαλος έλεγε κάτι και ο Μπάσο

 απαντούσε αμέσως χρησιμοποιώντας 

 αποσπάσματα από τις πιο δύσκολες σούτρες.

 Τελικά ο δάσκαλος του είπε:« Χρησιμοποιούσες

 σε  όλη τη διάρκεια της συζήτησης μας λόγια 

 του Βούδα η άλλων φημισμένων δασκάλων.

 Θα ήθελα να ακούσω τα δικά σου λόγια τα λόγια

 που πηγάζουν από τον πραγματικό σου εαυτό.

 Πες μου λοιπόν γρήγορα μια δική σου πρόταση,».

 Ο Μπάσο στεκόταν αμίλητος. ΠΟΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ 
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΛΕΞΕΙΣ; ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ; 

Πέρασε έτσι ένα λεπτό, έπειτα δυο κατόπιν δέκα. 

Στο τέλος ο δάσκαλος είπε: ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ
 ΤΟ ΒΟΥΔΙΣΜΟ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ;

 Το πρόσωπο του Μπάσο κοκκίνισε. Το μυαλό του σταμάτησε να δουλεύει. Αισθάνθηκε να βρίσκεται μπροστά σε έναν αδιαπέραστο τοίχο. Έπειτα βρέθηκε μέσα σε ένα κενο.

 Ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος στον κήπο του μοναστηριού. 


Ο Μπάσο γύρισε στο δάσκαλο και του είπε: ΜΙΑ ΑΚΙΝΗΤΗ  

ΛΙΜΝΟΥΛΑ ΕΝΑΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ ΒΟΥΤΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΝΑΠΟΔΑ .

 Ο δάσκαλος γέλασε δυνατά και είπε: ΤΩΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ 
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟΥ. 

Ο Μπάσο γέλασε επίσης. Είχε φωτιστεί.

Η φώτιση είναι σαν το φεγγάρι 

που καθρεφτίζεται στο νερό.
Το φεγγάρι δε βρέχεται,

 ούτε το νερό σπάει.

Παρόλο που το φως του είναι ευρύ και μεγαλοπρεπές,
το φεγγάρι αντανακλάται 

ακόμα και σε μια μικρή λασπωμένη λακκούβα.

Όλο το φεγγάρι και ολόκληρος ο ουρανός

 αντανακλούνται σε μία δροσοσταλίδα στο χορτάρι.