Ο Γλάρος Ιωνάθαν

 Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον, 

το κλασικό αριστούργημα του Richard Bach,

 είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που έμειναν 

στην πρώτη θέση της λίστας best seller 

των New York Times για δύο συνεχόμενα χρόνια.

Ἦταν πρωὶ κι ὁ καινούργιος ἥλιος 

λαμπύριζε χρυσαφένιος πάνω 

στοὺς κυματισμοὺς μιᾶς ἤρεμης θάλασσας.

Ἕνα μίλι ἀπ᾿ τὴν ἀκτή,

 μιὰ ψαρόβαρκα ἔπαιζε μὲ τὸ νερό,

 καὶ τὸ σύνθημα νὰ μαζευτεῖ τὸ σμῆνος γιὰ πρόγευμα

 πέρασε σὰν ἀστραπὴ στὸν ἀέρα,

 καὶ τότε ἕνα σύννεφο ἀπὸ χίλιους γλάρους

 ἦρθε νὰ παλέψει πονηρὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει

 κάποια κομμάτια τροφῆς. 

Ἄρχιζε μιὰ καινούργια μέρα γεμάτη δουλειά.

 Πολὺ πιὸ πέρα ὅμως, ὁλομόναχος,

 πετώντας μακριὰ ἀπ᾿ τὴ βάρκα καὶ τὴν ἀκτή,

 ὁ Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος 

συνέχιζε τὶς ἀσκήσεις του.

 Ἀπὸ ὕψος ἑκατὸ πόδια, ψηλὰ στὸν οὐρανό,

 χαμήλωσε τὰ παλαμωτά του πόδια, 

σήκωσε τὸ ράμφος του καὶ πάσχισε

 νὰ ἐπιβάλει στὰ φτερά του μιὰ ὀδυνηρή, 

δύσκολη, στριφτὴ καμπύλη. 

Μιὰ τέτοια καμπύλη τοῦ ἐπέτρεπε νὰ πετάξει

 μὲ μικρὴ ταχύτητα καὶ τώρα πετοῦσε 

ὅλο καὶ πιὸ ἀργὰ ὥσπου ὁ ἄνεμος 

ἔγινε ἕνα ψιθύρισμα στὸ πρόσωπό του,

 ὥσπου τὸ πέλαγο στάθηκε ἀκίνητο κάτω.

 Στένεψε τὰ μάτια του 

σὲ ἐντατικὴ αὐτοσυγκέντρωση, 

κράτησε τὴν ἀνάσα του,

 μὲ δύναμη θέλησε νὰ δώση... ἕνα... 

ἀκόμα... ἑκατοστό... κλίσης... στὴν καμπύλη.

 Ὕστερα τὰ φτερά του ζάρωσαν,

 ἔχασε τὸν ἔλεγχο κι᾿ ἔπεσε.

Οἱ γλάροι, ὅπως ξέρετε,

 δὲν χάνουν ποτὲ τὴ σταθερότητα, 

δὲν χάνουν ποτὲ τὸν ἔλεγχό τους. 

Νὰ χάσουν τὸν ἔλεγχο τῆς πτήσης τους

 εἶναι γι᾿ αὐτοὺς ντροπή, εἶναι ἐξευτελισμός.

Ὅμως ὁ Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος,

 ποὺ δίχως ντροπὴ ἅπλωσε 

ξανὰ τὶς φτεροῦγες του πετώντας 

στὴν ἴδια κείνη τρεμάμενη δύσκολη καμπύλη 

- ὅλο καὶ πιὸ ἀργά, πιὸ ἀργὰ 

καὶ πάλι χάνοντας τὸν ἔλεγχό του 

- δὲν ἦταν ἕνα κοινὸ πουλί.

Οἱ περισσότεροι γλάροι δὲ νοιάζονται

 νὰ μάθουν παρὰ μόνο τὰ πιὸ βασικὰ πράγματα

 γιὰ τὸ πέταγμα — πῶς νὰ πετοῦν ἀπ᾿ τὴν ἀκτή

 στὴν τροφή τους καὶ πίσω πάλι. 

Γιὰ τοὺς περισσότερους γλάρους

 σημασία δὲν ἔχει τὸ πέταγμα,

 ἀλλὰ τὸ φαγητό.

 Γιὰ τοῦτον, ὅμως, τὸ γλάρο σημασία

 δὲν εἶχε τὸ φαγητό, ἀλλὰ τὸ πέταγμα.

 Πάνω ἀπὸ κάθε τι ἄλλο,

 ὁ Ἰωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος

 ἀγαποῦσε νὰ πετάει. 

Richard Bach - 

Jonathan Livingston Seagull, a story. 1970

It was morning,

 and the new sun sparkled gold across 

the ripples of a gentle sea.

A mile from shore a fishing boat

 chummed the water, 

and the word for Breakfast Flock

 flashed through the air,

 till a crowd of a thousand seagulls 

came to dodge and fight for bits of food.

 It was another busy day beginning.

But way off alone, out by himself 

beyond boat and shore, 

Jonathan Livingston Seagull was practicing.

 A hundred feet in the sky he lowered

 his webbed feet, lifted his beak, 

and strained to hold a painful hard

 twisted curve through his wings. 

The curve meant that he would fly slowly,

 and now he slowed until the wind 

was a whisper in his face, 

until the ocean stood still beneath him.

 He narrowed his eyes in fierce concentration,

 held his breath, forced one ... single 

... more ... inch ... of ... curve .... 

Then his feathers ruffled, he stalled and fell.

Seagulls, as you know, never falter, never stall.

 To stall in the air is for them

 disgraced and it is dishonor.

But Jonathan Livingston Seagull,

 unashamed, stretching his wings

 again in that trembling hard curve - slowing, slowing,

 and stalling once more - was no ordinary bird.

Most gulls didn't bother to learn more 

than the simplest facts of flight - how to get

 from shore to food and back again. 

For most gulls, it is not flying that matters,

 but eating. For this gull, through,

 it was not eating that mattered, but flight. 

More than anything else,

 Jonathan Livingston Seagull

 loved to fly.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/richard_bach

“Most gulls don’t bother to learn more than the simplest facts of flight – how to get from shore to food and back again”
― Richard Bach, Jonathan Livingston Seagull

‘Don’t believe what your eyes are telling you. All they show is limitation. Look with your understanding’.

Jonathan Livingston Seagull

https://mikehawkey.com/tag/jonathan-livingston-seagull/